Pod kudłatym łbem Gwendy.

Lametta

To jest pierwszy fickowy twór, który skończyłam i odważam się go pokazać. Czy coś. Betowała Sylv, za co jej bardzo dziękuję, bo błędów było więcej niż znaków.

Uśmiech

Uśmiechnij się. Tak pięknie wtedy wyglądasz. Tak jakby... Nie, jestem zbyt głupia, żeby to z czymś porównać.
Ja tylko... Mogę patrzeć jak się uśmiechasz. Uśmiechałeś. I sama śmieję się w głos ze swojej głupoty. Przecież to ja nigdy nie odważyłam się zapytać, ani nawet spojrzeć... Zawsze, kiedy na mnie patrzyłeś, odwracałam wzrok. Uciekałam. Bałam się Ciebie. A może nie Ciebie, a tego, że przeze mnie kiedyś ten uśmiech zniknie. Bo kiedy widziałam Cię smutnego myślałam, że to moja wina.
Jesteś gdzieś tam? Bo teraz zrozumiałam, że to było bez sensu i że powinnam wyciągnąć rękę. Ale ich tam było tyle! Zawsze Cię otaczały. Zawsze. A jak nie te wszystkie rozwrzeszczane dziewczyny, to przyjaciele.
Potem... kiedy siedziałeś w zimnej, brudnej celi w Azkabanie... Ja tam byłam! Przyszłam do Ciebie. Wpuścili mnie. Tylko, że nawet nie dotarłam do Twojej celi. Bałam się. Nie chciałam widzieć, Twojego smutku. Tam nie było żadnego uśmiechu. Jestem tego pewna, chociaż Cię nie widziałam. Kiedy wróciłam później, nie wpuścili mnie. Ale i tak bym nie poszła dalej. Nie miałabym odwagi.
A ostatnio... Byłam w Zakonie. Byłam cały czas. Ale nie przychodziłam na obrady po reaktywacji. Nie chciałam Cię widzieć. Znowu bez uśmiechu. Nikt Ci o mnie nie powiedział, prosiłam ich o to. Za bardzo się bałam. Czego?... Że coś Ci zrobię? Nie wiem, teraz naprawdę tego nie wiem. Nie potrafię sobie wyjaśnić racjonalnie tego wszystkiego. Byłam tchórzem i idiotką, to wiem.
Teraz tylko żałuję. Jestem wariatką. Psychopatką. Nie jestem lepsza od Voldemorta. W moim mieszkaniu słychać płacz i gorzki śmiech. Tu jest pusto. Bardzo pusto. Pozdzierałam wszystko ze ścian. Wszystkie obrazy, tablice, wszystko. Głęboko w wielkim kufrze schowałam Twoje zdjęcia, wycinki o Tobie i inne tego typu rzeczy. Chcę przed tym uciec. Wszystko jest moja winą. Dobrze, że jestem w tej pustce, w tej samotności. To jest moja kara. Kara, którą sama sobie wymierzam.
Przepraszam, kochany. Pewnie nic dla Ciebie nie znaczyłam. Na pewno. Chociaż czasami, kiedy tak patrzyłeś... Nie, nie, nie! Po prostu... byłam… jestem... będę zbyt głupia, żeby ktoś taki jak Ty mógł chociaż zwrócić na mnie uwagę.
A jednak...
W środku mnie coś eksploduje, kiedy przypominam sobie, że nigdy z Tobą nie rozmawiałam. Zawsze, kiedy mi pomagałeś przy prostych sprawach - podawałeś misy z jedzeniem w Wielkiej Sali, pożyczałeś pióro na zebraniach Zakonu... przez te wszystkie lata ja milczałam. Pewnie uważałeś mnie za dziwną.
Nienawidzę siebie. Bardzo. Za to, że nigdy nie dałam szansy samej sobie.
Żegnaj, Syriuszu. Już nigdy nic Ci nie powiem, nie mam szans. Już nigdy nie zobaczę Twojego uśmiechu…

Carrie

Ha! Lam nareszcie coś dodała. A ja dzisiaj rozmawiałam ze starszą latoroślą pana B. i mówiła mi, że rzadko kiedy chwalisz się swoimi tekstami. Już się biorę za czytanie. Smile

Fretka

Och, Lam, to było... urocze. Naprawdę. I do tego... jakby to powiedzieć.. było prawie o mnie.
Śliczne, powinnaś częściej takie rzeczy pisać. Szczególnie podobał mi się poczatek, a moment, kiedy to bohaterka zrywa wycinki z gazet ze ściany, miałam dosłownie przed oczami.
Ty mój talencie :*:*:*:*:*

Carrie

Napisane bardzo ładnie. Wprawdzie Sylv nie wyłapała dwóch czy trzech błędów, ale co tam. Trochę nie odpowiadały mi takie głębokie przemyślenia i Syriusz... a może mi przypomniały me własne Out-Of-Ordinary. Mam wrażenie, że Ona nie byłaby z Blackiem szczęśliwa. Może nawet czułaby się gorzej niż "teraz".
Lam, zanim następnym razem wkleisz taki... poruszający tekst, ostrzeż mnie, dobrze? Smile

Jadzia

Rozpłakałam się prawie. Przy ostatnim zdaniu, bo to takie... prawdziwe. I mi było tak żal Syriusza. Bardziej niż Dropsa *chowa sie przed wszelkimi przedmiotami, które gwędowiczki wyrzuciły w jej stronę*. Nooo... Przesadziłam. Drops jest lepszy. *kochany!! Crying or Very sad

* Ale, jak przeczytałam... To jakoś mi tak ciężko sie na sercu zrobiło. *chlip*

tab.

śłiitaśne

Kim

Mnie od razu na myśl Dumbledore przyszedł...
Ale nie będę się rozklejać. To było śliczne. Naprawdę.

Angel

Lamuś, ja już mówiłam, że cudniaste, ale zdecydowanie za krótkie :p. O.

tibby

Nooo, ładne to było.
Ale i tam Syriusz jest mój!

Libby

Bardzo ładne... Lubię takie głębokie przemyślenia. Mam ogromny sentyment do Syriusza i uwielbiam ficki z nim. Jest po prostu taki... idealny. I zawsze mi szkoda, że Rowling tak mu życie spie**zyła. Chociaż z drugiej strony ta postać nie byłaby taka interesująca bez smutnego zakończenia...

Penicilin(a)

Czytałam "Uśmiech" na Mirriel albo na TN, już nie pamiętam... Tak czy siak, wzruszył mnie. Poważnie. Piękne toto.

Gwendy

Och, jakież to piękne!... Dopisz sobie Lam kolejną osobę do kolekcji, która się wzruszyła. Och, jak ja cię koooooocham Syriuszuuuu!!!! *wyje do księżyca* wiesz co Lam, aż się prosisz, aż się prosisz... I doprosisz się kiedyś. Zabiję cię z zazdrości.

*gwend nie umie pisać.*

Kim

Pomogę zabić.
Przeczytałam raz jeszcze. Śliczne, przepiękne, cudowne, wzruszające... Aaach...

haina

śiliczne :*.
Lam, ty talencie nasz jeden Very Happy

.

tibby

Przeczytałam ponownie i wpadłam w taki lekko melancolijny nastroik...
Ślicznie.