Pod kudłatym łbem Gwendy.

Lilias

kiedyś ich wielbiłam ponad wszystko. teraz jestem nimi znudzona. chociaż jest jeszcze o nich kilka ciekawych ff, które z chęcią czytam. (;

karacha

kiedyś na onecie był fanfik, który miał traktować o lily i jamesie, ale wyszło z tego koło 30 części prologu o różnych postaciach z ich rocznika... genialne było toto! ale niestety nie pamiętam nawet adresu...

humbelina

Uff, jak dawno mnie tutaj nie było. Powiem to tak - kiedyś Harry Potter to był kompetną fascynacją. Wymyślanie własnycn historii, pisanie fanfiction, werterowanie wszystkich książek po nawet kilkanaście razy... Wyszukiwanie wszelkich niezgodności z kanonem, betowanie, różne tematyczne fora. I pamiętam, jak bardzo marzyłam, żeby dotrzeć do piętnastki, bo wszyscy w tym wieku tak pięknie piszą.
Aktualnie mam piętnaście lat, a cała fascynacja, która mnie napędzała do życia, do wyszukiwania nowych przyjaźni w Internecie, jakoś się ulotniła. Wszystkie siedem książek stoi co prawda na półce, ale powoli pokrywają się kurzem. Na fora już prawie nie zaglądam - nie pamiętam, kiedy ostatnio tutaj byłam. Wszystkie kontakty również jakoś się urwały. Wesoła tfu!rczość powiedziała baj, baj, maszkaro, Wen został pochowany i w ogóle wszystko się skończyło. Tak samo było z sympatią do państwa Potter. Jamesa w sumie nigdy nie lubiłam, zbyt przypominał mi Harry'ego, na którego same wspomnienie szlag jasny mnie trafiał. Złoty Chłopiec, Wybraniec, co jeszcze? Lily była dla mnie zawsze postacią tajemniczą, co sprawiało, że naprawdę ją uwielbiałam. Ruda, wybuchowa, kobieta, o której nic konkretnego nie wiadomo. Próby wykreowania jej postaci zwykle kończyły się fiaskiem, co było widać po setkach opowiadań chociażby na mylogu. To dodawało Evans jeszcze więcej uroku. Na palcach u jednej ręki można policzyć "prawdziwe Lily". Nie wiem czy teraz jeszcze jakaś się ostała, ale fakt faktem, że nieuchwytność tej postaci była dla mnie zawsze czarująca.
A potem, po siódmej części, wszystko się zmieniło. Nagle okazało się, że ta "prawdziwa Lily" tak naprawdę zamieszkiwała w każdym z tych głupawych opowiadanek pt. "Nienawidzę cię Potter! Kocham cię Potter!"
Możliwe, że to właśnie przez ten denny koniec ostatniej książki nie mam już w ogóle zapału do tworzenia mojego fanfiction, do mojej własnej ukochanej Mariah Gray, która przetrwała trzy lata, a której ja teraz powiedziałam baj, baj, bo nie miałam już do niej serca. Jak i do całego cyklu i wszystkich postaci - także państwa Potter.

Catherine

Huuuuuuuumb!
Smile

*a to bardzo na temat wypowiedź. ale kto by się tutaj przejmował...*

A tak baj de łej, nigdy nie lubiłam Jamesa, Lily zresztą też nie. Może to przez te wszystkie czytane na blogach opowiadania, nie wiem.
Ostatecznie lubię chyba trzech bohaterów z całej serii, hm.

humbelina

haha! Ktoś mnie jeszcze jednak tutaj pamięta xD.

Catherine

Ha, no pewnie, że pamięta!
xd

[Cath stara się robić wszystko prócz uczenia się do testu z historii. Ha.]

panienka

Ja tam nie rozumiem, jak możecie już Pottera nie kochać. Sama mam do niego tak CHOLERNIE WIELKIE sentyment, że wszystko zaczeła się od Pottera, że napisałam ten pieprzony pamiętnik Hermiony i zakochałam się w pisaniu, Rowling odkryła talent w wielu młodych.
I na pewno kiedyś napiszę jeszcze jeden ff, będzie to wskrzeszenie mojego Tomeczka, bo wcale mi fascynacja światem magii nie przeszła.
O.

humbelina

No widzisz, Panienko, a ja czuję się taka, hm, jakby to powiedzieć... Wypalona. To fakt, sentyment pozostanie, od tego się wszystko zaczęło. Jednak ja jestem już tym fandomem zmęczona, choć to były naprawdę fajne czasy :>. Codzienne siadanie do kompa zaraz po szkole i sprawdzanie czy na blożku nie ma jakiegoś komentarza, codzienne dodawanie notek xD. Sama nie wiem, jak to możliwe, że miałam tyle Weny.
Cóż, nadal "cośtam" od czasu do czasu pisuję, jednak głównie do szuflady, wycofałam się z internetowej społeczności. No i raczej nie są to opowiadania oparte na HP.

panienka

Bo wtedy nie znałaś pojęcia "wena" i się nią nie tłumaczyłaś :]. Bo tak naprawdę, nie ma czegoś takiego jak wena - po prostu Ci się nie chce. Co nie znaczy, że ja też lubię sobie na wenę pomarudzić.

Marjorie

A ja się nie zgodzę. Wena jest z całą pewnością. Bo ile razy siadałam z ambitnym zamiarem napisania czegoś i przez godzinę nie mogłam sklecić kilku sensownych zdań, a napisawszy cokolwiek, wszytko usuwałam? A ile razy nie mając ochoty na pisanie (najcześciej w nocy, nie mogąc spać), układałam sobie w głowie zdania, zdarzenia, niekiedy całą fabułę i czułam silną potrzebę zapisania tego? Wiele, naprawdę.

panienka

Dziwnym trafem, przysłowiową Wenę ma się wtedy, gdy nie da rady pisać. Ot, taki kaprys, dosyć dziwny.
Nienienie, to wszystko zalezy od naszego uporu i harmonii w ciele, choć to akurat jest indywidualne dla pisarza: jeden pisze, gdy jest załamany, drugi, gdy zdenerwowany, trzeci, gdy szczęśliwy, czwarty, gdy jest cicho, piąty, gdy koszą trawę.

Marjorie

Hmm, u mnie to raczej od czego innego zależy. Nie mam pojęcia od czego, zdaje się, że od nagłego impulsu. Niezależnie od nastroju, ciszy, hałasu, pory dnia, roku, stężenia światła... Wolę się po prostu trzymać weny i nie roztrząsać tego tematu ;p

humbelina

Haha, muszę spróbować z tym koszeniem trawy Very Happy

.

Ett.

daj tylko cynka, skoszę ci trawnik. jestem uzależniona od zapachu świeżo ściętej trawy. (to tłumaczy, dlaczego przesiaduję na ogródku akurat wtedy, kiedy tatuś bawi się kosiarką)