Pod kudłatym łbem Gwendy.

Vanille

Ostatnio wiele osób o tym pisało poprzez offtopowanie w poszczególnych działach [w tym ja sama]. Może warto było by to przedyskutować?
Jacy jesteśmy naprawdę? Czy to w prawdziwych realiach gramy kogoś innego, czy może tu - w sieci - próbujemy zmienić siebie w swoją wymarzoną osobę? Dlaczego zawarliśmy znajomości przez forum? Czy dają one nam cokolwiek? Być może są tylko przeźroczystymi puzlami, które wklejamy w pustkę, jaką tworzy nam życie... Być może.
Czy różni się nasza forumowa osoba, z tą prawdziwą, która musi funkcjonować w szkole, w domu. W prawdziwym świecie po prostu, gdzie nie do końca można przywdziać maskę.

Aerandir

Zacznijmy od tego, że właśnie w realu noszę maskę. W wielu sprawach, sytuacjach. W mój charakter wpisana jest nieszczerość, ale ja to nazywam przystosowaniem do świata. Internet nie jest dla mnie ucieczką - nie mam problemów, nie muszę uciekać z prawdziwego świata. Ale jest dla mnie czymś, co pozwala mi wszystko odreagować. W Internecie, np. na forum, jestem jak najbardziej prawdziwy. Nie udaję, bo nie potrzebuję się idealizować - trzeźwo patrzę na świat i wiem, że głupie marzenia na temat mojego 'wspanialszego ja' się nie spełnią. Lepiej marzyć o czymś bardziej prawdopodobnym. A tak poza tym, po prostu lubię siebie ^^
Ale całe szczęście, kończę już noszenie maski. Nie chcę, żeby to brzmiało jakoś falenendżelowato albo sztucznie i patetycznie (a tak zapewne będzie), ale kończę z maskowaniem siebie. Zmarnowałem dłuuuugi okres czasu i nie mam zamiaru robić tego dalej. Życie jest tylko jedno. Szczery w pełni nigdy nie będę, ale zawsze mogę być sobą. I skoro tak, to nie muszę się kryć z moimi zainteresowaniami, charaterem, całym sobą. Bo dochodzę do wniosku, że kiedyś byłem strasznie zakompleksiony. A zresztą, nevermajnd.
A poza tym odkryłem, że jestem niepoprawnym optymistą. Fajnie xD
I jak zwykle strasznie namotałem. Standard xD

Forum jest dla mnie ważne, owszem. A zwłaszcza ludzie, których tu poznałem. Gwendowisko (i inne moje sieciowe miejsca) nie są tylko wypełniaczem, są częścią mojej codzienności, z którymi na pewno się nie rozstanę ^^ I tyle.
Howgh.

Kyb

Na to forum weszłam z ciekawości i zarejestrowałam się.
Byłam sobą, ale wiele osób odebrało to nieco negatywnie, co trochę mną wzburzyło i postanowiłam się dostosować, czyli być dorosła, chociaż tak naprawdę mam piętnaście lat i jestem zwykłą gówniarą.

Z resztą, nie tylko ja - jakby ktoś obcy tu wszedł, to prawdopodobnie stwierdziłby, że wszyscy użytkownicy są sześdziesięcioletnimi emerytami cierpiącymi na zbyt dużo pieniędzy i czasu.

Heh.

Gość

Jaki jestem w internecie? Prawdziwy. Jaki jestem w realu? Prawdziwy.
I H. i Kres tworzą dwie połówki mnie. I tyle.

Aerandir

caitria

ja próbuję być sobą w Internecie, a zaraz sobą nie być. bo prawdą jest, że na codzień jestem osobą niezrónoważoną, arogancką i zbyt łatwo wybucham. Właściwie nie wiem czy to widać tutaj, na forum, bo to jest tak, że na szczęście najpierw pomyślę, zanim cokolwiek napiszę. i to mi się w internecie podoba, a zarazem nie.
wynikałoby z tego, że na codzień jestem zupełnie inna. ale ja nie próbuję nosić maski w Internecie. w realu też nie. ale po prostu to tak wychodzi, bo.. tutaj mam po prostu więcej czasu, by pomyśleć Very Happy

.
bredzę już. a to wszystko przez to, że zrobiłam z siebie idiotkę na polskim (ciocia beti, tj. nasza polonistka, mnie wyciągnęła na środek klasy, dziwicie się?!).

marik

Tak. W realu jestem inna. Tu pisze i zachowuje się naturalnie, tam - nie. Oczywiście, zależy przy kim. Przy niektórych jestem identyczna, a czasem nie do poznania. Ot, po prostu. Tak wychodzi.

Kyb

tibby

Ja sama nie wiem jaka jestem w rzeczywistości. Na pewno jestem osobą lubiącą zabawę i odrobinę luzu. Staram się brać życie pełnymi garściami, bo nie chcę się co chwila o coś martwić. Za krótko się żyje, żeby się dołować.

Maska? Ta zielona?
A teraz na poważnie. Nie noszę maski, anie w rzeczywitości, ani w Internecie. Nie chcę jej nosić. Po co? Żeby pokazać kogoś kim się nie jest i z biegiem czasu męczyć się ze samym sobą?
Internet jest dla mnie ucieczką w inny świat. Na tym forum poznałam wspanialych ludzi, którzy pomimo tego, że nie znają się na żywo [przynajmniej w większości], to darzą się niezwykłym szacunkiem i wspierają w trudnych chwilach.
Internet odsłonił mi świat magiczny i literacki za razem. Wen przychodzi do mnie, gdy odchodzi od was. Dzięki, że go pożyczacie :* Dzięki wam, jestem lepsza w tym co robię i mam dojrzalsze poglądy.

Zrozumieliście? Nie, to si.

Maugin

Ja również noszę maskę w "realu". Maskę idealną. "Jestem" wesoła, optymistyczna, uśmiechnięta (a raczej wyszczerzona na srebrno), robię głupie żarty i często zdarzają mi się zabawne (i mniej zabawne) wpadki.
Jeśli chodzi o rodzinę najbliższą - oni mnie ZUPEŁNIE nie znają. Nic im nie mówię. Nie mam po co. Kiedyś próbowałam się z nimi porozumieć, ale... Nie da się. Każde moje niepowodzenie przyjmują negatywnie, każdą wstydliwą dla mnie sytuację kwitują śmiechem.

W Internecie mogę być sobą. Bo czuję się akceptowana. Bo mogę powiedzieć wprost to, co myślę. Bo mam z czego się śmiać szczerym śmiechem. W szkole, w mieście, wśród znajomych, a nawet w domu nie.

Powiem tyle - Wariaci są dla mnie jak rodzina. Ta prawdziwa.

Severina S. von Derrisch

Ja w necie jestem zupełnie inna niż w "realu". Z ta różnicą, że w Internecie jestem jedną sobą, pozwolę sobie to tak ująć. A w "rzeczywistości" raz jestem taka, raz taka. Czy udaję? Nie wiem, chyba nie - i w tym problem. Nie jestem, hm... złożona do kupy, uporządkowana, nie wiem często, czego sama chcę. Siedzi we mnie chyba kilka osobowości, bo w różnych sytuacjach potrafię zareagować na kilka różnych sposobów.
Stosunkowo nowe odkrycie... Sprzed kilku tygodni. - Zdałam sobie sprawę, że gdybym spotkała w rzeczywistości większość moich znajomych z Internetu, na pewno nie przypadlibyśmy sobie do gustu, nie potrafilibyśmy się dogadać, nie nawiązałaby się pomiędzy nami żadna nić sympatii. Dużo większą szansę mam zakolegować się z kimś, jeśli pierwszy raz spotkam go w Internecie, niż jeśli poznamy się w rzeczywistości. Ja Internetowa jestem chyba bardziej sympatyczna, a Ja Codzienna po prostu odstraszam ludzi. W obydwu przypadkach jestem sobą, ale co z tego? Czasami zresztą sama nie wiem, co udaję, a czego nie.

Aerandir

caitria

tak, rodzinka to jest to największe grono ludzi, którzy w ogóle mnie nie znają. wyłączając moją siostrę, bo wydaje mi sie, że udało jej się jakimś cudem choć trochę mnie poznać.

Vanille

Jacy jesteśmy zależy także od towarzystwa w jakim przebywamy, od norm jakim musimy się dostosować. Tu, w sieci, te ograniczenia są minimalistyczne, dlatego pewnie większość z was czuję się naprawdę sobą.

Ale ja jestem taka sama w prawdziwym życiu. (:

Severina S. von Derrisch

Jeden z przykładów. W szkole, gdy jestem przy chichoczących i piszczących koleżankach, które nagłe napady śmiechu ogarniają bez żadnego sensownego powodu - patrzę na nie z zażenowaniem, a odgłosy, które wydają, doprawadzają mnie do zimnej furii, więc staram się znaleźć jak najdalej od nich, gdy mam zły humor często mówiąc do samej siebie (w myślach oczywiście, na głos do siebie gadam tylko jak jestem sama - tak, jestem Wariatka, ale jeszcze nad sobą potrafię panować xD), jakie z nich idiotki.

...A przepraszam, kto ma w domu kwikawki z powodu zabawy z translatorem albo perwersyjnych piosenek/mang? Kto potrafi się tak śmiać podczas rozmowy z kimś na GG, że budzi rodzinę? Kto prawie spada z krzesła, czytając największe netowe gnioty?