Pod kudłatym łbem Gwendy.

Ortoglotus FineVay

Ktoś czytał?

Według mnie ARCYDZIEŁO, bez problemu może konkurować z prozą Umberto Eco, "Pachnidłem" Suskinda i wieloma innymi. Co o tym sądzicie? Mnie książka urzekła, na pewno zapadnie w pamięci.

Hestia V. Coubert

o jezu, toż to DZIEŁO, toż to GENIUSZ, toż to MOJA NAJUKOCHAŃSZA KSIĄŻKA!
Nic nigdy mnie tak nie pochłonęło, jak te brukowane uliczki Barcelony, jak gmatwanina wątków, historia, kurz Cmentarza Zapomnianych Książek, jak latarnie, jak Fermin Romero de Torres (kocham, kocham, kocham!), jak te miłostki i wielkie skandale, jak zwykła ludzka podłość i zwykła ludzka uczciwość. Jak odrobina kiczu i wielka, wielka uczuciowość.
i kocham za "rdzę krwawiącą z dziurki od klucza", za świnię Fumero, który rozwinął we mnie instynkt mordercy, za córkę Izaaka, która była wprost urzekająca...
znam tę książkę na pamięć i nie potrafię mówić o niej obojętnie, dlatego powstał powyższy bełkot. Nie potrafię wyrazić własnego zdania w bardziej cywilizowany sposób. Coś, co trafiło mi prosto do serca jak nic innego, nie może zostać przedstawione w logicznym ciągu zdań.

Suskind się nie umywa, gdzie on, a gdzie Zafón! Owszem, "Pachnidło" niczego sobie, ale to "Cień wiatru" zachwyca nawet znakami interpunkcyjnymi.

Penicylina

Zgadzam się z Hestią. "Cień wiatru" to jest po prostu mistrzostwo świata. Dla mnie konkuruje nawet z "Mistrzem i Małgorzatą" Bohłakowa i "Grą w klasy" Cortazara. Genialne po prostu.
Ach. Byle więcej TAKICH książek.

Fretka

Nie miałam okazji czytać, ale skoro tutaj taka rekomendacja... ;p
Nadrobię, nie bijcie mnie!

marik

Etku, ja też nie czytałam, ale nie obiecam, że nadrobię, bo już i tak za dużo naobiecywałam. ^_________________________^

caitria

czytałam. zakochałam się. i już nie pamiętam dokładnie o czym to było (dokładnie. bo ogólny zarys fabuły pamiętam xp).
dlatego moim zdaniem akurat z Umberto Eco konkurować nie może. bo Imię Róży pamiętam i tego arcydzieła nic nie przebije.
aczkolwiek przyznać muszę, że Cień Wiatru mnie oczarował. i nic więcej nie pwoiem, bo konstruktywność mnie nie koHa.

Malice

Genialna książka *___*
Ten styl, te opisy i metafory. CUDOWNE.
I tylko zakończenie trochę mnie zawiadło.

Hestia V. Coubert

"Imię róży" też uwielbiam, ale "Cień wiatru" plasuje się w mojej hierarchii oczko wyżej. TAK, nad Umberto. Za to nad "Baudolino" Eco musiałabym się zastanowić, ale prawdopodobnie zremisuje na pierwszym miejscu, bo ani "Baudolino", ani "Cienia wiartu" nic nie przebije. Chyba.

Ortoglotus FineVay

Ja Eco czytałem "Imię róży" i "Wyspę Dnia Poprzedniego". Oczywiście, pierwsze lepsze, ale "Wyspa" jest dobrą książką na wakacje. Bardzo dobrą nawet. Trochę mi się kojarzy z filmem "Piraci z Karaibów" przez te swoje opisy ^^

A "Cień wiatru" jest u mnie ex aequo z "Imieniem róży".

Hestia V. Coubert

Eco ma klasę, temu nie da się zaprzeczyć (; nie po "Imieniu róży", "Baudolino" i nie po "Tajemniczym płomieniu królowej Loany".
Ostatnie również wyśmienite, jeśli ktoś nie czytał. Głównie przez niekonwencjonalną konwencję ;p

Fretka

A ja właśnie skończyłam Cień Wiatru. I jeśli początkowo fabuła stała, a książka nadrabiała jedynie stylem, to od połowy średnio co parę stron oczy zachodziły mi łzami. Historia ponura, momentami przygnębiająca, ale... jedna z lepszych, jakie czytałam. Cieszę się, że zajmie miejsce na mojej półce.
(I chyba zacznę czytać coś oprócz polskiej fantastyki)

Hestia V. Coubert

nie spotkałam jeszcze osoby, której nie oczarowałby Cień wiatru (;
mnie początek również nie porwał, ale później...
wystarczy powiedzieć, że dodałam Cień wiatru do listy książek, które regularnie czytam od nowa ;p

Angel

Kocham tę książkę! Jest po prostu cudowna i w ogóle ach i och. Nawet mam specjalny przewodnik, który został dołączony do egzemplarza książki. Kiedyś się z nim wybiorę do Barcelony i będę podąrzać trasą książki.

Cudeńko po prostu.

Alana

książka czeka u mnie na półce na swoją kolej
i kusi mnie płócienną oprawą (:

Lyssan

Jestem pierwszą osobą na tym forum, której... to nie leżało?
Owszem, zgrabnie napisane, szybko się czytało, ale jakoś tak beznamiętnie. Nie wywarło to na mnie zbyt wielkiego wrażenia. Po prostu. Nie płakałam, nie było mi nawet odrobinę smutno, tak sobie brnęłam przez te kolejne strony. Ale dobrze się brnęło, dobrze, tylko czemu tak bezuczuciowo?
Śmiałam się za to dużo. Pan Fermin to absolutny mistrz świata i mistrz aforyzmów. Mogłabym sobie wytapetować pokój kartkami z jego mądrościami życiowymi ^^

Ale wiecie, czemu mimo to ta książka mnie nie zachwyca? Pal licho to, że nie wzbudziła we mnie tego żalu i refleksji, o których mówicie. Naprawdę.
Nienawidzę gdy uda mi się bez zaglądania na koniec książki domyślić się zakończenia. Nie zdarza mi się to praktycznie nigdy, moja logika idzie zupełnie innymi torami niż logika normalnych ludzi, a to tutaj było na tyle przewidywalne, że praktycznie od początku... Br. Nienawidzę.
Ale dzielna byłam i nie podglądałam. Tylko z każdą stroną byłam coraz bardziej rozczarowana.
(a gdzie element zaskoczenia?)