Pod kudłatym łbem Gwendy.

Fretka · Wysłany: Pon 16:39, 26 Mar 2007 Temat postu:

Cam, ciesz się. Ja powoli zaczynam mieć problem z opisami. Bo albo opisuję coś skrótowo, albo w wogóle. Albo jeszcze w taki sposób, że właściwie mogłabym sobie to podarować, bo to takie pieprzenie, a i tak nikt nie wie o co chodzi.
O ile kiedyś potrafiłam napisać normalnie, usiadł przy stole, to teraz tak dziwuję, że za niedługo będę tworzyła chyba nowe wyrazy --'

Camily · Wysłany: Pon 17:43, 26 Mar 2007 Temat postu:

Wierz mi, za długie opisy to wcale nie jest powód do radości ;D Bo zaczynasz się w końcu w nich gubić... i szczerze mówiąc pisanie sprawia mi teraz większą trudność niż kilka miesięcy temu. Dokładnie zastanawiam się nad każdym zdaniem, nie piszę tego, co mi ślina na język (a raczej na klawiaturę) przyniesie, tylko muszę to przemyśleć z kilka minut. I to jest główny powód tego, że nowe rozdziały dodaję mniej więcej co miesiąc-dwa.

Niewiadoma · Wysłany: Pon 17:47, 26 Mar 2007 Temat postu:

A ja jestem pokłócona z akcją. Przez kilunastoletnie pisanie pamiętników, stać mnie tylko na dziwaczne przemyślenia i gadanie o niczym.

Fretka · Wysłany: Pon 19:54, 26 Mar 2007 Temat postu:

Ja nie mam już tak często Weny, jak kiedyś. Przy pisaniu Ravel, mojego pierwszego ficka, napisałam w ciągu czterech miesięcy dwadzieścia siedem rozdziałów i to długich jak cholera oO
A teraz? Khem. Byle dobić do trzech stron, raz w miesiącu ._____.

A za długie opisy można skrócić Very Happy

Jak sie ich nie ma w ogóle, to nie ma się pola do manewru xD

Niewiadoma, skad ja to znam xD Lanie wody jest fajne ^^

A. · Wysłany: Pon 20:17, 26 Mar 2007 Temat postu:

U mnie oposy miejsc w ogóle nie mają miejsca.
Za to kocham rozpisywać się nad tym, co czuje bohater.
A i tak jest to "lanie wody", więc na jedno wychodzi.

buka · Wysłany: Pon 20:25, 26 Mar 2007 Temat postu:

Mnie najgorzej wychodzą opisy uczuć, bo nigdy nie udaje mi się oddać tego, co chciałam.

Kidyppe

Ja - oprócz oczywistych problemów dyslektyka [czyli przede wszystkim problemów z interpunkcją] - zupełnie się kładę na braku wiarygodności.
Np. piszę o postaci mającej dwadzieścia pięć lat, ale niestety jej mentalność pozostaje na poziomie siedemnastolatki.

A.

A ja czasem gubię sie sama w moim własnym opowiadaniu.

Severina S. von Derrisch

Ja właśnie sobie przypomniałam, że w młodości miałam wieeelki problem z pamiętaniem, jaki jest mój bohater. Miałam jakieś dwanaście lat, głowę pełną pomysłów i wymyśliłam sobie Kamilkę, która miała przeżyć kilka geeenialnych przygód. Na początku była dowcipną blondynką o kręconych włosach, po dwóch stronach stała się już ponurą, falenendżelowatą brunetką. xDDDD

Teraz największym problemem nie jest brak pomysłów (chociaz sama mam takie wrażenie) ale po prostu nie chcenie mi się i rozkojarzanie się. Nawet jeśli już otworzę Worda, szybko przełączam na Operę i szwędam się po forach albo portalach informacyjnych, albo oglądam anime, albo rozmawiam na GG... alboalboalbo. ==""
A poza tym chyba nie umiem dopilnować, żeby każdy bohater mówił w inny, charakterystyczny dla siebie sposób. Staram się nad tym popracować i obawiam się, że w najbliższym czasie mogę przegiąć w drugą stronę. Tak mam, że czasem za bardzo się staram i rezultat jest kwiku warty...

Kidyppe

Oj, to albowanie jest także moim problemem...

Hestia V. Coubert

oj, tak, właśnie siedzę, usiłuję pisać rozdział I na barwy (mam kfiku warte 3/4 strony) i buszuję po forach i internecie. Nic dziwnego, że nie mogę skończyć tego tekstu ^^'
cholerne rozpraszacze ;p

A.

Właśnie dlatego często piszę w zeszycie na lekcji. ^^
Nie mam nic lepszego do roboty.

A gupienie się w swoim opowiadaniu jest po prostu... kfikaśne. O.

Niewiadoma

A ja nie potrafię rozkręcić akcji. No, nie potrafię i już!

Beverly

Ja za szybko lecę z wydarzeniami.

haina

Kiedyś miałam ogomne problemy z interpunkcją, teraz już prawie żadnych. Za to skłonność do melancholii, niezrozumiałych tekstów i akcji w miejscu się odzywa.