Pod kudłatym łbem Gwendy.

Libby

Nie wybrnęłaś z jednoczęściówek, czy z opowiadań z panem SB?

Carrie

Libby - to drugie. A, dokładniej rzecz biorąc, tekst o pannie Ravish... ^^"

Fretka

Huncwoci są bardzo fajni, ale na ich widok w fanfickach dostaję mdłości.

A wiecie co było naj, naj, najwcześniej? Przed fanfickami? Very Happy

Dwa opowiadania, które pisałam i pisałam... w notatniku ;p Nie publikowałam, bo, ekhm... chyba robiłam to tylko dla siebie ^^
Rzecz pierwsza traktowała o czterech przyjaciółkach, tworzonych na moich trzech przyajciółkach i samej mnie. Pierwszego dnia spotkało się parę fajnych panów i coś tam, coś tam... Wiecie, istny romans ;p (była nawet próba gwałtu! Ha XD)
Rzecz druga traktowała prawie o tym samym, tylko wtedy zainspirowało mnie środowisko 'tych zbuntowanych' ^^ Działo sie to wszystko w mooojej szkółce, plastyku, i pewnym miejscu, gdzie sie tacy 'buntownicy' zbierają. Autentyczne miejsca, ludzie też ^^
I był tam taki deeebil, do którego wzdychałam w pierwszej klasie i... dalej już wiecie ;p
Niestety skasowałam. Tak mi tego żal... pokfikałabym sobie xp

Libby

Ross

Ach, no tak. Gaguś? Czy może mi się wydaje... Niet!
Ja też pamiętam Chrupka, którego ja osobiście do tej pory zwę Kirim, a najbadrdziej jego ostatnią notkę, na kórej umieścił tekst piosenki granej przez Angelinę jakąśtam. "Dobywała tonów słodkich..." XD

Libby

No Gaguś, Gaguś, a kto ma być? Very Happy

Dobry był. Podobały mi się jego notki i stył pisania. Taki... Czarny Wink

Ross

Eee. Jakby teraz na to popatrzeć... Ale nieważne. A pamiętasz Sev'a? Z [link widoczny dla zalogowanych] ?

Libby

Pamiętam xD. Raz gadałam z nim nawet na gg. Ale kiedy doszedł do randki z Ross, gdzieś go wcięło. I Lucka też.

Ross

Racyja. Ale to nawet fajne było. Śmiszne.

Lyssan

Ja mojego pierwszego gniotka (i zarazem - jedyne fanfiction jakie kiedykolwiek napisałam!) ciągle przedłużam. Wszystko przez Tot, która mi zabrania skończyć, a jak już chcę to mi truje, żebym wróciła x.x Tyle było na temat Laughing

Zulka, Gaguś, stare czasy się wspomina? Ja Wam przypominam, że obydwie obiecałyście mi napisanie nowych notek, więc się nie wymigacie.
A Pan Chrupek czyli Ten-Co-Zwykle to moja zmora i nic tego nie zmieni Laughing

A Lucek się nie zmył, bo eee to była jedna z nas Laughing

Ale która to nie powiem. Tak dobrze nie ma.

Carrie

Sev też. I też nie powiem, a co. xd
Nic nie mów, Lyss, bo piszesz tylko, jak ci majlog porzuca bloga. XD

Lyssan

Staram się. Nawet szukam dzisiaj frajera, co mnie zagoni do roboty. Już z dziesięć osób próbowało! Za dobre argumenty mam!

Libby

Ja tez powinnam cos napisac. Bo mi blog porzuci XD

Alana

Ria

Ojej, jak tak was czytam, to mi aż wstyd... Bo moje pierwsze opowiadanie, choć gniocikiem było wzorcowym, to bez specjalnych [s]ekscesów. No była - oczywiście - nowa uczennica. Sarah Hethrow się nazywała, była córką ostatniego elfa oskarżoną o morderstwo. Muszę przyznać, że sam nawet teraz mi się całkiem podoba, ale żeby w to HP wplątywać... Ech.
Skoro już odnalazłam, mogę wkleić kawałek.
Wszystko dookoła zalewała mroczna czerń. Z oddali dobiegał odgłos kroków. Jedyna droga prowadziła korytarzem, którym najwyraźniej ktoś szedł. Szybko, lekko kulał na jedną nogę... To on!
Nie miała wyboru, w razie zagrożenia musiała atakować. Nie żeby zranić, lecz zabić.
Kroki były coraz bliżej. Jeszcze kilka sekund i jej prześladowca tu będzie. Spojrzała w górę. Nawet gdyby zdołała doskoczyć do sklepienia, to nie było w nim żadnego otworu, którym mogłaby wydostać się na zewnątrz. Nic.
- Teraz mi tak łatwo nie uciekniesz, wiedźmo – usłyszała czyjś głos.
Nie miała wystarczająco dużo sił, by móc rozmawiać. Wyciągnęła przed siebie dłonie i skupiła się na energii wysyłanej do napastnika. Komnatę zalał strumień czerwonego światła. Dopiero teraz zdołała mu się uważnie przyjrzeć. Chłopak mógł mieć najwyżej dwadzieścia lat. Do Morther* wstępują coraz młodsi. Nietolerancja rozprzestrzenia się coraz bardziej...
Poczuła, jak upada. Zdążyła ujrzeć jego zdumione spojrzenie. Martwe...
„Zabiłam... pierwszy raz....” zdążyła pomyśleć w ostatnim przebłysku świadomości.

* * *

- Musi uciekać – mówił szybko Edonir.
- Uciekać?
Edonir spojrzał w przerażone oczy żony.
- Ona zabiła Morthera.
- Zrobiła to w obronie własnej – powiedziała z wyrzutem Eliza.
- Nikt nie może wiedzieć, że on ją ścigał. Nikt nie może wiedzieć, czym jest nasza córka – odpowiedział poważnie jej mąż.
- Nie mów o niej jakby był zwierzęciem!
Edonir nie zareagował na pretensje. Mimo, że bardzo dawno temu skończył dwadzieścia lat, wciąż wyglądał młodo. Długie ciemne włosy nadal nie zostały skażone siwizną. Cóż, taki przywilej elfów. Tylko szare oczy wyrażały, ile przeszedł...
Podszedł do okna i wpatrzył się w słońce znikające za horyzontem. Nie, nie może pozwolić, by córkę spotkało to, co resztę jego rodziny. W tej chwili znał tylko jedno miejsce, gdzie nic by jej nie groziło. Jednak Eliza nie chciała pozwolić na wyjazd dziewczyny. „Wyspy nie są dla niej” mówiła.
- Edonirze, wiem – Eliza podeszła do męża. – Wiem, gdzie będzie bezpieczna.
Spojrzał na nią.
- Dumbledore – powiedziała.
Dalej dziewoja trafia do Hogwartu - a jakże - na piąty bodajże rok. W pociągu poznaje Syriusza i spółkę, a także Lily i kilka innych dziewczyn. W pierwszym się zakochuje, z resztą zaprzyjaźnia.
Warto dodać, że nasza Sara ma zielono żółto różowe włosy, aparat na zębach i klaustrofobię.