Pod kudłatym łbem Gwendy.

Beverly

No nie wiem... Ale kłócić się z Tobą nie zamierzam, no. Jeszcze jeden dzień, cierpliwości Razz

Pokwikacie, aż miło.

A.

Niedługo będziecie mogły pokfikać ze mnie, jak swoją dodam. Razz

buka

Ale powiedzcie, że z mojej tfurczości też się kwikało miło, proszęęęęę *zalotnie mruga oczami*
Bo mnie, szczerze mówiąc, najbardziej rozwaliły komentarze Libby Razz

Libby

*kłania się* a mnie bawiło ich pisanie xD. Genialne po prostu opowiadanie, logika dwunastolatków.

buka

To ja zachęcona Waszymi reakcjami i tym, ile radości dał Wam mój gniot, chyba jeszcze z jeden rozdzialik przepiszę...

A.

Pisz, pisz, chętnie się pośmieję.
A kfikało się bardzo miło. [:

Beverly

Taaak, pisz, Buko, piiiisz!!! Very Happy

Wiecie co? Jak tak czytam te Wasze gnioty, to mi się wydaje, że ze mną tak źle nie było... Nie bić!

A.

Przecież ja się cały czas o to kłócę. Że większych gniotów od moich nie ma Razz

Beverly

Przez grzeczność nie zaprzeczę *zaciesza i uchyla się przed poduszką rzuconą przez A.*

A.

Szkoda, że te czasu, jak to pisałam, już minęły. Very Happy

Beverly

Aaaach. Już jestem w domciu. Cieszycie się? Uwaga, gniot Beverly:

- Mandy! Mandy wstawaj!- Parvati potrząsała moim ramieniem.
- Moment… Nie wyspałam się jeszcze, bo wczoraj poszłam spać naprawdę późno…- jęknęłam, przykrywając głowę poduszką.
- Przestań! Musisz wstać, bo dzisiaj jedziemy do Harry’ego!- krzyknęła Hermiona, odkrywając mnie.
- Do Harry’ego?- sens tych słów jeszcze do mnie nie dotarł, ale postanowiłam wstać z własnej woli.- Mogłybyście się zlitować!
- Am! Nie wiesz przypadkiem, gdzie jest moja bluzka?- zawołała z łazienki Lucilla.
Westchnęłam, podnosząc spod jej łóżka czarny top z różowym napisem. Rzuciłam go w stronę drzwi od łazienki, które gwałtownie się otworzyły. W efekcie Lucilla dostała w twarz swoją bluzką.
- Wybacz, Lucil!- rzuciłam przepraszająco, uchylając się od uderzenia poduszką, do którego właśnie szykowała się przyjaciółka.- Nie! Nie chcę wojny na poduszki, bo znowu wszędzie będzie latał kurz, a sama wiesz, że jestem uczulona… Ała! Lucillo, przestań! A… psik!- kichnęłam, zasłaniając usta dłonią.- Widzisz? Już kicham!
- Dobra, rozejm!- Lucilla z powrotem wlazła do łazienki.
Pochyliłam się nad szafką i wyjęłam z niej ciuchy (beżowe biodrówki, kremowy top bez rękawów, zawiązywany na plecach, jasną bluzę z kapturem, no i bieliznę). Zamówiłam sobie łazienkę po Lucilli i zaczęłam rozmyślać nad stanem zdrowia Harry’ego. Poczułam wyrzuty sumienia, bo przez dłuższy czas nie zawracałam sobie nim głowy. A przecież jest moim przyjacielem…
- Hej! Am!- Lucilla pomachała mi ręką przed twarzą.- Możesz już wejść!
- Co? … Eee… Dzięki, już idę- złapałam w obie ręce ubrania i weszłam do łazienki. Nalałam pełną wannę wody z bąbelkami i zanurzyłam się w niej aż po czubek nosa. Poleżałam chwilę, myśląc o złych wydarzeniach ostatnich tygodni. Żałowałam Harry’ego, żałowałam Isabel, żałowałam Jean i wreszcie żałowałam siebie… Bo ja tak przeżywałam te wszystkie wydarzenia… Wydarzenia związane ze strasznym starciem Harry’ego z Voldemortem (z którego mój przyjaciel ledwie wyszedł cało), ze śmiercią Is i Jen, z okropnym koszmarem mojej siostry… Wyszłam z wanny, a woda wraz z pianą ściekały z mojego ciała i włosów prosto na podłogę. Owinęłam się ręcznikiem. Po kilku minutach wyszłam, już ubrana, kończąc kręcić włosy różdżką.
- Wow! Wyglądasz świetnie!- krzyknęła Lucilla równocześnie z Hermioną.
- Eee… Dzięki. W końcu muszę się wystroić i „ufryzować”, żeby Harry’emu było miło…
- On już na sam twój widok wyzdrowieje!- wykrzyknęła Lavender, ale kiedy natrafiła na urażone spojrzenie Hermiony, szybko wymamrotała ciche „przepraszam” i zniknęła w łazience.
- Dzisiaj jesteśmy zwolnieni z lekcji, bo do niego jedziemy- mruknęła Lucilla.
- Ale… Tylko ja, ty, Am, John i Ron… Dlaczego Lav i Parv nie jadą?- zdziwiła się Hermiona, szepcząc, aby Parvati nie usłyszała. Jednak słyszała…
- Ja nie chcę. A Lavender… Lavender…- zamilkła.
- Parvati, powiesz?
- No dobra. Ona nie chce się spotykać z Ronem. Bo nadal cierpi po ich rozstaniu…
- Biedna…- westchnęła Lucilla i znów wpadłam w niemiły nastrój.
- Musisz się tak częściej czesać- powiedziała do mnie Hermiona, chcąc zmienić temat.

~*~Dwie godziny później~*~
- Panno Mounters, proszę szybciej!- ponaglała mnie profesor McGonagall, machając ręką w stronę niewielkiego, podartego buta.
- Już idę- dotknęłam palcem trzewika i poczułam mocne szarpnięcie w okolicach pępka. Wnętrzności przewróciły mi się do góry nogami. Zemdliło mnie na moment, ale już po chwili pozwoliłam Johnowi pomóc się podnieść z twardej podłogi. Otrzepałam spodnie. Rozejrzałam się dookoła i uznałam, że znajdujemy się w Klinice Magicznych Chorób i Urazów św. Munga.
- Będziemy wchodzić po kolei- zdecydowała Hermiona, wskazując dłonią szare drzwi.- Najpierw ja i Ron, a potem Mandy, Lucilla i John. Dobra?
- W porządku. Będziemy w herbaciarni. Jak już wyjdziecie, to po nas przyjdźcie- pociągnęłam rodzeństwo Robertsów za sobą na piąte piętro szpitala.- Musimy zostawić ich samych- wyjaśniłam, odpowiadając na ich pytające spojrzenia.
- Dzień dobry- rzekła wyraźnie Lucilla, siadając przy najbliższym stoliku w herbaciarni.
- Witam- odparła pulchna kobieta, mająca zawiązany w pasie fartuch.- Coś podać? Herbatkę? Kawę? Ciasteczka?
- Poprosimy talerz ciastek, dwie kawy i herbatę- zamówił John, po krótkiej konsultacji z nami.
- Ciekawe, co z nim jest. Myślicie, że nas pamięta?- zastanawiałam się na głos.
- Chyba nie…- zawahała się Lucilla.- No bo chyba całkiem stracił pamięć…
- Nie wiem. A może jednak?- powiedział John z nadzieją.
Chwilę jeszcze rozmawialiśmy, piliśmy herbatę i kawę i jedliśmy herbatniki. Po kilkudziesięciu minutach zjawił się Ron. Był jakiś taki… dziwny. Jakby odrętwiały.
- Idźcie już do niego- rzekł.
- Co się stało?
- On nas wcale nie pamięta.
- A czego ty się spodziewałeś, stary?- zdziwił się John.- Myślałeś, że po takim wstrząsie facet rzuci się wam na szyje i zacznie ściskać?
- Nie, ale… W ogóle nas nie kojarzy. I od nowa będziemy musieli budować…- zaczął.
- …fundament naszej przyjaźni- dokończyła Hermiona, pojawiając się nagle, cała zapłakana.- On…- pociągnęła nosem.
- Wiemy, nie pamięta was…
- Wszystkie nasze przygody wyleciały z jego pamięci- rozpaczała Hermiona.- Nic już się nie liczy…
- Nie płacz, Hermi- Ron mocno ją przytulił, a ja, John i Lucilla zjechaliśmy windą na czwarte piętro, gdzie leżał Harry. Z drżącym sercem pchnęłam szare drzwi i weszłam, a za mną Lucilla i John.
Moim oczom ukazała się wielka sala. Stały tam trzy łóżka (każde w kącie). Jedno było puste, na drugim leżała mała dziewczynka (mogła mieć siedem lat), a na trzecim…
- Harry?- szepnęłam.
Przyjaciel miał zamknięte oczy, ale otworzył je, słysząc mój głos. Obrzucił nas zniesmaczonym spojrzeniem i westchnął.
- A ty kto jesteś?- zwrócił się do mnie z wrogą miną.
- M-m… Mandy- wyjąkałam.
Harry sprawiał przez moment takie wrażenie, jakby wysilał pamięć. Po chwili na jego twarzy ukazał się wyraz triumfu.
- Amanda Moters?- spytał.
- Mounters- poprawiłam go, uszczęśliwiona.
- John… Ty jesteś John Roberts- rzekł stanowczo, wskazując palcem Johna.- A ty… podejdź bliżej, nie bój się. Ty jesteś… Ciebie nie pamiętam. Nie… Czekaj… Lucie?
- Lucilla…
- Właśnie. Lucilla. Siostra Johna. Tak?- zapytał z nadzieją Harry, a „Lucie” kiwnęła głową.
- Pamięta!- szepnęła do mnie.
- Pójdę po Rona i Hermionę- zaproponowałam.
- Rona? Hermionę? Gdzie oni są? Gdzie jest Ron? Gdzie Hermiona?
- Moment, Harry.
- Harry?
- No… tak. Harry. Ty jesteś Harry. Harry Potter.
- Harry Potter?- dziewczynka, leżąca dotąd nieruchomo na swoim łóżku ocknęła się na dźwięk nazwiska Harry’ego.
- Ron! Hermi!- wybiegłam z sali, kierując się do herbaciarni.- On pamięta! Chce was zobaczyć…
- Naprawdę?- Hermiona zrobiła uszczęśliwioną minę i pobiegła za mną, ciągnąc Rona za rękę…

A.

Iris

O ile się nie mylę, napisałam to w pierwszej klasie podstawówki. Tragizm tego czegoś przeraża mnie pod każdym względem, no, ale czego można oczekiwać od prawie ośmioletniego dziecka? Very Happy

A.

Iris, prawie nic z tego nie zrozumiałam. Very Happy

Ale to wszystko brzmiało tak 'inteligentnie' , że ze śmiechu nie mogłam!

buka

*leży pod biurkiem*
*wstaje, otrzepuje się, rzuca tęskne spojrzenie na przyjemną podłogę pod biurkiem i wraca do komputera*
Kfikaśne! Obydwa, gratulacje!