Pod kudłatym łbem Gwendy.

Ross

Może się zdziwisz, ale powiedziałabym. Może i ma ta dziewoja problemy z nauką, ale jest bardzo lubiana, wzbudza zainteresowanie wszystkich chłopaków na około, to ona jest górą jeżeli chodzi o konflikty z matką, ma idealne kształty...

Alana

zgadzam się z wypodziedzią Sylv z pierwszej strony i to podpisuje się wszystkimi możliwymi kończynami.
jest kilka modeli bohatera, moim zdaniem ciekawego.
1 - to coś z Mary Sue, ale coś, bo wiadomo, że nadmiar zawsze szkodzi.
jednak Marysia jest postacią poniekąd interesującą chyba, że to stereotypowa MS wtedy jest wkurzająca, bo ile można no i jak bardzo można być doskonałym
nie można zarzucać bohaterowi, który jest dobry z jakiejść dziedziny, że jest Marysiowaty, bo każdy musi być w czymś dobry (ja tutaj stanowię wyjątek xD)
okazuje się, że popadamy ze skrajności w skrajność, jak nie Mary, to Sierota
a sierotki, bez zdolności mogą być ciekawe ale ni muszą - tu kolejna cecha dobrego bohatera - można się z nim identyfikować, a to jednak jest dość ważne, tylko, że jeśli bohater jest melancholijny i zakompleksiony to wkurzać będzie osoby przedsiembiorcze i ruchliwe, a będzie uwielbiany przez melancholików i na odwrót.
-kolejny typ bohatera to taki, który ma jakąś tajemnicę, bo wtedy chce się ją rozwiązać
wiecie co, ja najbardziej w opowiadaniach cenię to, że kiedy czytam wiem, że autor ma jakiś konkretny zamysł i do czegoś zmierza, to nie musi być ratowanie świata, to może być, nie wiem no, pójście do sklepu xD
taka moja refleksja i kolejny raz, podpisuję się pod Sylv - ja też mam obsesję na punkcie panny Marii Zuzanny
za każdym razem paraliżuje mnie kiedy mam napisać notkę, bo kurde, czy tu nie ma Maryśki, czy to czy tamto - i widzę ją u siebie wszędzie
wczoraj trochę mi odebrała radości przy pisaniu notki, którą od tak dawna chciałam napisać... ale stwierdziłam, trudno, w końcu w życiu bywają Maryśki
a nie powiem ale Harruśny to jest Maryśka, że hej!

Libby

Alano, pięknie podsumowalaś nasze wypowiedzi Very Happy

. Nie muszę nic dodawać. Miodzio.

Carrie

A wiecie, że ja się z tym nie zgodzę?
Mogą być postaci, które nie są z żadnej strony "super" ani "be", i nie są ani sierotkami, ani marysiami, ani nawet szarymi myszkami. Tylko, że to trzeba niewyobrażalnego kunsztu by stworzyć taką pełnokrwistą postać i nie popaść w żadną przesadę. Chociaż odrobina maryśkowatości nie zaszkodzi. Ale to musi być odrobina.

Alana

zgadza się
jakoś nie przypominam sobie w tym momencie pełnokrwistej postaci... hm...
masz jakiś przykład do zarzucenia?

Jadzia

Podacie mi jakąś książkę, w której brak Marii Zuzanny?

Lyssan

Czystokrwiste postacie są, imho, ciekawsze. Wśród szlam jest najwięcej Marii Zet. Bo to upokarzane, bo to nie-wiadomo-jakie, ale zawsze wynagrodzą oprawcom z nawiązką. Dlatego, gdy widzę bloga o uciskanej szlamie, uciekam na kilometr. Isteniją wyjątki, ale jest ich mało. Bardzo mało.

A książek bez Marii Zet nie ma. Bo jest potrzebna.
Ale bez przesady!

Ross

A ja najbardziej lubie takie postacie pół-na-pół. W stylu Severusa. JAkby nie patrzeć na moje zafascynowanie jego osobą, to mimo wszystko on jest najciekawszą postacią w calutkiej książce! Najbardziej rozbudowaną.
Nie jest ani idealny, no bo ma przeciez mnóstwo wad. Tajemnicę też ma i to taką, że ja bym na nią nigdy nie wpadła, a zrobiłam to dopiero po przeczytaniu. Ma swoje zdolności- jest w swoich dziedzinach najlepszy z najlepszych-, ale ma też zdecydowane słabości, kompleksy. I charakter.

Alana

nie lubię Severusa jako bohatera, osobę - za to co zrobił w 6 tomie *nadal opłakuję Dumbla*, ale lubię go jako postać
ma charakter i jest chyba jedną z najbardziej wielowymiarowych postaci w serii

Lyssan

Pod tym względem, Sevowi nie można nic zarzucić.
I, choć bardzo tego nie lubięk, muszę się zgodzić z Zulką.

Alana

za to, moim zdaniem Sever jest postacią z serii - czarny charakter z traumą na karku, wiele jest takich postaci, trudnych przeciwników, twardzieli takich, którzy miękną tylko na chwilę kiedy ktoś ich traumę odkryje, bo oni oczywiście to ukrywają, a to jacy są jest właśnie winą traumy - najczęściej zrąbanego dzieciństwa

Ross

Pod żadnym nic mu nie można zarzucić. Chociaż nie, mam jedno zastrzeżenie. On jest chorobliwie zazdrosny i marzy o byciu popularnym i dobrym we wszystkim.
XD

Alicja Mroczna

A ja piszę o Mary Sue.
Z dumą się do tego przyznaję. Wszyscy mówią : Marysia Zuzanna to, Marysia Zuzanna tamto... A tu wcale nie jest łatwo stworzyć taką idealną pannicę.
Moja ma na imię jak ja, na nazwisko ma Mroczna, jest zaręczona z Malfoyem i jest pół-wampirem. Nie cierpią się.
Typowa idealna panna.
Ale była by taka sama, gdyby miała na imię... powiedzmy Justyna?
Nie, wtedy wyobrażałabym sobie ją jako mysiowate stworzonko niegodne uwagi Malfoya.
A tu, Alicja Mroczna, urokliwa blondynka, która byłaby zapewne najpiękniejsza w szkole, gdyby nie miała cech wampirzych idealnie pasuje do Draco, dominuje nad nim.
Uważam, że jest wspaniała, uwielbiam ją,
I wcale nie sądzę, że jest gorsza, bo nauczyciele ją uwielbiają, a Lord Voldemort jest jej przyjacielem.
Sądzę, że właśnie dlatego jest taka fajna - bez tego opowiadania nie wiem, czy znalazłabym siebie.

Em · Gość

Ja niestety mam pomysły tylko na Marychy, jeżeli chodzi o Pottera. Chcę się jednak zapytać, czy skromna Puchonka, o zielonoszarych oczach, kompletne antytalencie jeżeli chodzi o obronę przed "mrochną" magią, rocznik 1928. Chciałabym jednak nadać jej kilka Maryśkowatych cech, między innymi egoizm i feminizm (chociaż ukryte pod płaszczem nieśmiałości) oraz ciemnoszare ( bo ciemnobrązowymi tego nazwać nie można) włosy. I, powiedzmy, pewnego dnia (jest w 4 klasie) zaczyna się jej pseudoprzyjaźń z młodocinym Lordem V. Oczywiście się nienawidzą i nawet cudowny aktor T.M.R. nie potrafi ukryć, że nie znosi "tej smarkuli". Z kolei w bohaterce uwalniają się inne cechy charakteru, wcześniej skrzętnie skrywane - wybuchowość i wręcz ohydna złośliwość... Po czym, gdy już się wydaje, że nic ich nie pogodzi, naszemu Voldemortowi coś się odwidzi i zechce ją mieć w swojej bandzie. Czy to jest już kompletna Marycha???

Kim

Prawie. Nie jest tak źle, ale jednak.